Het patronaat valt de arbeiders aan

We herinneren ons de sluiting van Renault Vilvoorde in 1997, in hetzelfde jaar de strijd van de arbeiders van Clabecq die hun bedrijf wilden redden en, niet zo lang geleden, de sluiting van Ford Genk, de herstructurering van Arcelor Mittal en van Catterpillar.
Reeds een aantal jaren gaat het patronaat in de aanval tegen de arbeidswereld via het doorvoeren van talrijke herstructureringen die erop gericht zijn de productie op te voeren met minder arbeiders en een verlaging van de lonen.
De crisis van 2008 heeft alles nog verslecht. Natuurlijk hebben een aantal kapitalisten eraan verloren maar de meerderheid heeft ervan geprofiteerd om zich te verrijken met als gevolg dat de 85 rijksten evenveel bezitten als de 3,5 miljard armsten. Maar het patronaat heeft in de crisis vooral een bijkomende reden gevonden om van de arbeiders nog meer opofferingen te vragen, zodat ze ook duizenden ontslagen zouden aanvaarden om ‘het bedrijf te redden’.
In werkelijkheid dienen deze opofferingen slechts hun eigen belangen met name de winsten. En de kapitalisten willen steeds meer. Van toegeving naar toegeving is het patronaat steeds arroganter en veeleisender geworden waardoor het de arbeidswereld steeds meer in de armoede duwt.

De overheid staat aan de kant van de werkgevers

Ondanks alle aanvallen staat de overheid nooit aan de zijde van de werknemers. Tijdens de crisis snelden de overheden de banken ter hulp daar ze verliezen leden door met de loterij te spelen op de speculatieve beurzen. Dit kostte honderden miljarden euros aan publieke gelden en men vraagt ons die terug te betalen.
Alsof dit nog niet genoeg was, blijft de overheid hulp bieden aan bedrijven onder de vorm van lastenverlagingen of vermindering van notionele interesten wat aan de grootste bedrijven de mogelijkheid biedt haast geen belastingen te betalen.

Deze hulp heeft op geen enkel ogenblik gediend om bijkomende werkgelegenheid te scheppen. Ze zorgt daarentegen voor een verhoging van de staatsschuld en weegt bovendien op de schouders van de arbeidersklasse daar ze de verantwoording toelaat van de keuze voor een ongeziene soberheidspolitiek erger dan deze doorgevoerd door de “eenheidswet van 1961”. Het overheidspersoneel wordt bijna niet meer vervangen, de terugbetaling van de gezondheidszorg wordt afgeslankt, de werkloosheidssteun wordt verlaagd, enz. Bij de post, in ziekenhuizen, scholen, gemeenten zijn er te weinig middelen en de werknemers staan er onder permanente druk.

Het zijn de aandeelhouders die veel kosten, niet de werknemers

Zowel de werkgevers als de politici blijven herhalen dat de werknemers te veel geld kosten. Ze vergelijken daarbij steeds opnieuw de Belgische lonen met deze van andere landen om zo de loonstop en de vermindering van de werkgeverslasten te verantwoorden hoewel het de werknemers zijn die door hun arbeid de inkomsten van de bedrijven verzekeren. De aandeelhouders zijn nutteloos en eisen 30% van de inkomsten op. Zij zijn het die te duur zijn!